Alacakaranlıkta İstanbul

Tur Süresi: N/A
Başlangıç Konumu: Kadiköy'de bir gecekondu
Oyuncular: Eflatun, Serap

Ellerini montunun cebine sokarak, sert betonda çizgilerle belirlenen karelerin içine basmadan yürüdü. Sahi, üzerine daha önce pek düşünmemişti ama, bu saçma takıntıyı ne zaman ve nerede kazanmıştı acaba? Hayal kırıklığına uğramış bir ifadeyle başını eğip kendini içten içten azarladı. Kadim arkadaşları burada olsa, onunla dalga geçerlerdi. Ama yoktular ve bu görevi kendi kendine üstlenmişti.

Bu, tam olarak onun suçu da sayılmazdı aslında. Ayakları, betonun grisine değil toprağın koyusuna alışıktı. Kafasını kaldırıp alaycı bir ifadeyle etrafında yükselen kaba görüntüyü bir kez daha inceledi. Belki yerdeki çöpler, çatlak yollar, fütursuzca yan yana dizilen ve konserve kutusu kadar küçük evler olmasa, önünde uzanan sarı taşlı bir caminin güzel görünebileceğini düşündü. İnsanların, yaşanacak onca yer varken, belli başlı yerlerde kalabalıklaşıp sonrasında da bu üstün sayılarıyla bile işleri nasıl batırdıklarını anlayamıyordu. Bir zamanlar şehirleri korumak için inşa edilen taştan surları ve ekmekle bitmez tarlaları hatırladı. Artık hiçbir şeyi tanımıyordu ve bu, aidiyet hissini yitirmesine neden olmuştu. İyice öfkelendi; üstüne bastığı asfaltı paramparça ettiği paralel bir dünyayı kafasında canlandırdı.

Tabi bunlardan çok daha kötüsü de vardı. Televizyon denen o illet örneğin. Etrafında olanları değil, başka yerlerde olanları gösteren ilginç bir büyüydü. İnsanlar ve vampirleri ekranlar, internet, her türlü hızlı iletişim yolları ve mekanik taşıtlar uyalıyordu. Bir zamanlar belli başlı kişilerin uygulayabildiği ve ağızları her seferinde açık bırakır büyüler; farklı bir gerçeklikte ve her yerdeydi. Başını salladı ve işin bu kısmını şimdi burada yeniden düşünmemeye karar verdi. Montunun altında mavi, kedi motifli bir bluz vardı. Bir seferinde, kadının biri yolda yürürken onu durdurarak 'ne tatlısın sen öyle' diyerek, annesi nerede diye sorduğunda da aynı bluzu giymişti. Altında, iki cepli ve üzerinde salaş duran, esnek bir pantolon vardı. Daha yeni yeni renk kazanmaya başlayan minyon bedeni, az sonra yere yığılacak gibi duruyordu.

Uyumsuz merdivenlerle yukarı tırmanan, dar bir patikadan geçti ve tepeden esen meltemi yüzünde hissetti. Daha önce İstanbul'un bu bölümlerini gezmemişti. Pek bir şey kaybetmediğini düşündü. Sonunda, eski kemerli bir binanın önünde durdu ve etrafını paranoyak bir bakışla süzdü. Benzer bir hissi, en son İtalya'da hamur işleri yapan bir mekanda yaşamıştı. Çağrıldığı yerlere gitmeyi pek sevmezdi. İtalya'daki olayı hatırlamaya çalıştı, ama yeterince önemli olmayacak ki, hatırlayamadı. Sonunun kanlı bittiğini anımsıyor gibiydi sadece, ama pek tabi öyle olmamış da olabilirdi. Montunun kapüşonunu başına geçirirken, tavırları dışarıdan pek de bir çocuğu anımsatmıyordu. Çocuk gibi davranmakta pek iyiydi halbuki.

İstanbul'a geldiği ilk günlerde, bir kahvehaneye oturup yaşlı bir grup amcadan tavla öğrenmişti. Bir şehirde geçirilen en güzel zamanlar, şehre alıştığınız zamanlardı. Farklılıklar normalleştikçe, hepsi birbirinin aynısına dönüşüyordu. Tavlayı öğrenmeyi, oynamaktan daha çok sevmişti. Vampirlerin insanlardan daha iyi yapabildiği bir şey varsa, o da yürünen yolun, varmaktan daha önemli olduğunun bilincinde olmaktı. Bunu öğrenecek uzun yılları oluyordu. Pek çok yaşlı vampir, yapacak bir şey bulamamanın sancısıyla yüzleşip bir noktada bunalırdı. Serap için bu böyle değildi; bir şeyler yapmaya duyduğu isteği yıllar ondan çekip almamıştı henüz. Oysa pek çok vampir, hayatın döngüsüne kendini bırakıp, oldukları yerde yıllar geçerken bunun farkında bile olmazdı. Geriye dönüp baktıklarında, ölümsüz yılların boşa gittiğini düşünmek kadar kötüsü yoktu. Böyle durumlarda, birçok ölümsüz yılınızın daha olacağını düşünmek size neşe vereceğine içinizi burkardı. Ne de olsa ölümsüzlük denen şey koca bir yalandı; her vampir öyle ya da böyle bir noktada ölüyorlardı. 'Ölümsüzlüğü' bir lanet sanıyorlardı, oysa tek lanetleri, hayatlarını ölümsüz sanmaktı. Yaşamak, küçük şeylerin bile farkında olmaktı Serap için. Belki de binlerce yılı, bir kahvehanede tavla öğrenebilmek için yaşamıştı; ve bunda küçümsenecek bir şey bulamıyordu. Bulanları da anlayamıyordu.

Minik ellerini pervasızca tahta kapıya yerleştirdi, ve içeriye doğru iterken kapının gıcırtısına pek takılmamaya çalıştı. Burası terk edilmiş bir gecekondu dairesini anımsatıyordu. İçerde herhangi birinin varlığını sezmedi. İçerisi, tepede loş bir ışık vererek ambiyans yaratan birkaç ampulden başka pek bir şey yoktu. Koridoru geçerek, evin arka kapısından dışarı çıktı. Alelacele düzenlenmiş gibi duran minik bir bahçe, oldukları küçük tepenin altında kalan manzarayı gözler önüne seriyordu. Burası, İstanbul Boğazı'na bakıyor gibiydi. Ama ışıklarla parlayan apartmanların görüntüsü ve yakındaki bir ana yoldan gelen arabaların gürültüsü, manzaranın keyfini hafif bozuyordu. Serap, tahta iskemleyi manzaraya yakın bir yere doğru çekiştirdi ve oturdu. Cebinden çıkardığı bir dal sigarayı ağzına götürdü ama yakmadan bekledi.

Çok uzun bir süre beklememişti. Beklemediği bir diğer şeyse, karşısında o'nu bulmaktı. Kendi duruşunda küçük bir dalgalanma hissetti ki bu, uzun bir zamandır yaşamadığı bir hissin habercisiydi. Boş ve düşüncesiz bakışlarının yerini, şaşkınlık ve nostalji almıştı. Tabi biraz da korku; ki hemen sonra bu duygunun onda yaşıyor olduğu hissini hatırlattığını fark edip sevindi. Böylesine ıssız bir yerde iki kişi olup da ona korkuyu anımsatacak pek bir vampir tanımıyordu. Hoyratlığın yerini temkin, cevapların yerini ise başka sorular aldı. Ayağa kalkarken, ağzında anlamsızca duran sigara dudaklarının arasında asılı kaldı. Kendine uzanan eli anında yakalamıştı. Çocuk bedeninden beklenmeyecek bir güç ve deneyimle kandaşının elini sıktı.

Demek kendine Eflatun diyordu. Kendi gibi o da ismini gizlemişti. Onun yaşında vampirler için bunun mecburiyetini iyi biliyordu. Olanlar için gençleri de suçlayamıyordu. Herkes kendi ailesinden gördüğünü bilirdi. Bencil, duygusuz ve güç hırsında olan babalar varken, evlatlarının da bencil, duygusuz ve güç hırsında olması beklenebilir oluyordu. Gerçi bu yorumu yapmaya pek hakkı da yoktu; o, özgürlük sanılan şeyin nasıl olduğunu bir süre de olsa görüp, en azından o haliyle beğenmeyenlerdendi.

Tanıdık ve tecrübeli bir kandaş ile aynı yerde duruyor olması içini rahatlatmıştı, ama güven denen şeyi çok küçük yaşlarda kaybetmişti Serap. Herkese en az biraz şüphe duymadan hayatta kalmak mümkün olmuyordu. Bu da aslında etraflı düşününce trajik bir konuydu. Vampirler, masumiyetten uzak canlılardı.

Eflatun'a oturması için iskemleyi işaret etmeyi düşündü, ama bunun kibar olmayacağını düşünerek vazgeçti. Normalde olduğundan en azından bir tık daha samimi olabileceği hissiyle göğsü kabardı. "Eh, böylelikle kafamdan isim sıkmaya da gerek kalmadı." Diye takılarak, yılların yarattığı buzları hafiften kırmaya çalıştı. İskemlelerden birine oturdu. Bir sebepten, İstanbul'un manzarası bir tık daha iyi görünmüştü gözüne şimdi. Kim demişti, eski bir arkadaştı sanki... 'Nerede olduğundan ziyade, kimlerle olduğun' gibi bir şeydi. Sözün gerisini hatırlayamadı.

Şimdiden, aklından onlarca fikir geçmişti. Bu karşılaşma, yapılabilecekler ve olasılıkları ikiye katlamış gibi hissetmişti, ve bir an bu düşüncenin altında ezildi. "Ben de kendime Serap diyorum." Diye açıkladı.

Nerede olduklarını hatırlayınca ağzı alaylı bir ifadeyle kıvrıldı. Eski bir dilden konuşmaya devam etti; unutulmuş bir dilden; konuştuğu ilk dilden. Lisanı değişirken karakteri de değişmiş gibi hissetti. Bu, içinde bir aidiyet duygusu yaratıyor, olduğu kişiyle bir dirhem daha yakın hissettiriyordu kendi kendini. "Tanışmak için de amma garip bir yer doğrusu," Dedi. Çılgınca bir fikir önerecekmişçesine heyecanla dudakları bir kere daha açılmışsa da, kendini durdurdu ve Eflatun'un konuşmasına izin verdi.

Hızlıca konuya girileceğini adı gibi iyi biliyordu. Tarihin karanlık sayfalarında unutulan bir ad. Yine aynı sayfalardan unutulan ve silinen hikayeleri biliyordu. Ama onaları anlatmak için zaten doğru bir milenyumda değillerdi. Serap'a kalsa, bunları konuşmanın bir anlamı zaten yoktu, ne olanın ne de bitenin değişmesinin bir yolu vardı. Zamana krallar gibi hükmedebilenler bile bunu yapmamıştı, belki de yapabiliyor olsalardı bambaşka bir gerçeklik yaşanıyor olurdu; ve Serap hangi gerçekliğin daha iyi olacağını öngöremiyordu. Nihayet ağzında bir süredir asılı kalan sigarayı yakmaya karar verdi, ama bu minik ateş istifini bile bozmamıştı. Pek bir şey hissetmiyordu bu sigaradan, ama tezat şeyleri pek severdi. Ağzında yanan bir sigara olması, çocuk bedenine büyük bir tezat oluyor gibi hissediyordu.

Gözlerini kıstı ve kısa bir an düşündü. "Doğrusu, karşımda seni bulmayı beklemiyordum. Ama bu, yapılabilecek şeyleri artırıyor." Dedi. Yalan söylemiyordu. Eflatun'la birbirlerine güvenmedikleri bir sır değildi; ne kadim yıllar ne de aralarındaki kan bağı bunu sağlayamamıştı. Yine de, ona güvenebileceğini düşündüğü birkaç şey vardı. Serap, onun niye böyle bir yolda yürüdüğünü bilmese de, tam da böyle bir yolda yürüyebilecek biriydi Eflatun. Ona zarar verecek bir şey yapacağına inanmıyordu. Bu da, onun denginde bir yol arkadaşı demekti, ve şu ana kadar yaptığı tüm planların ötesinde işler başarabileceklerini hissettiriyordu.

"Yapılacak çok şey olduğu kadar, çok az da zaman var." Diye anlatmaya başlarken, gözleri uzaktaki bir ağacın yapraklarına takıldı. Konuşurken bir yandan da 'ne garip, her mevsim aynı yerde açıp aynı yerde solmak.' diye düşünüyordu. Konuyla ilgisi yoktu. O ağzını açtığında kimse aklından neler geçtiğini bilmezdi. Bu onu gizemli kıldığı kadar tahmin edilmez kılıyordu. Belki zayıf bedeni, belki bu bedenin göze yansıyan yaşı, belki de tavırlarıydı onu yaşındaki pek çok vampire kıyasla pek daha iyi gösteren. İnsanlığın izleri ruhunun derinliklerinde saklıydı; hatta pek çok genç vampirden de daha insancıl duruyordu. Gerçekten bu kadim yıllar insanlığını ondan almamış mıydı, yoksa böyle davranmak bir sebepten işine mi geliyordu? Oysa onun da akıl almaz günahları olacaktı. Ağzından çıkan her cümle, yüzleri ve binleri, belki milyonları etkileyecekti. Verdiği savaş neyse, iyi ya da kötü birileri ölecekti belki. Bunun ağırlığını daha şimdiden içinde hissetmişti; içinden bir ses bazı şeylerin bir daha eskisi gibi olmayacağını söylüyordu.

"Her kardeş ya bir dost, ya bir düşman bu yolda." Dedi. "Dostu yanımıza çekmek, düşmanı birbirine kırmak, bazen dostu düşmana düşürmek... Bu savaşa hepsi lazım. Setitler ve Giavanniler, elbet vardır bir fiyatları. Önce öğren, sonra ödeyip ödememek sana kalmış." Diye devam ederken, gözleri bu kez Eflatun'a kilitlendi. Keskin bir kararlılık ve mutlak bir arzu vardı bu gözlerde. Bir yönetici gibi durmuyordu, hayır. O bir savaşçıydı, atacakları her bir adımı ince eleyip sık dokuyan bir savaşçı. Bu gözler Eflatun'a güven mi veriyordu yoksa kaygı mı? Saygı mı uyandırmıştı, yoksa başka bir şey mi? Umursamadan anlattı.

"Toreador'lara gelince... Senin zevklerini de güzel tatmin ederler, ne dersin?" Diye devam ederken, izmaritinin arkasına şirin parmağıyla vurup, çıkan külün sağa sola dağılmasını izledi. "Tzimisce'lerin bunakları da gelecek olandan habersiz uyuyorlar hala. E bir dürtmek lazım Şeytan'ı şimdi sanki.' Dedi. "Şu Yekler'e de bir bakarsın neymiş ne değillermiş. Kalanı da bende.'

Serap, konu derinleştikçe, gecenin üzerine daha bir çöktüğünü hissetti. Bir zamanlar ondan büyüklerin ağzından dökülenler hayatını şekillendirirken, şimdiyse onun ağzından dökülenler geceye yol verecekti. Boğazın derin sularında parlayan ışıklar hangi evden yansıyordu, diye sordu kendi kendine. Hangi rüzgar dalgalandırmıştı körfezi; ve hangi sandal devrilecekti bu kızgın sularda? Hangi vakitte dönüşmüştü bu sokaklar, bunca ışık, apartman ve asfalt? Dünya yeşilken bile yaşaması zordu bu ölümsüzlüğü, şimdi kim müstehak görmüştü bu yalandan yılan hikayesini ona? Aydınlanmak için ampula, yürümek için betona, barınmak için kutu kutu apartmanlara ne zaman ihtiyaç duymuştu insanoğlu? Rutinlerin içinde kaç hayat yitip gitmiş olmalıydı; sessizce doğup sessizce ölmüştü bir çoğu, bile bile öleceğini. Hangi amaca ve kime hizmet ettiğini bilmeden üstelik. En önemlisi, sayıları arttıkça yozlaşan kandaşları düşündü! Her şeyi bilecek kadar yaşamalarına rağmen, nasıl olur da izin vermişlerdi böylesine bir yalanın gerçeğe dönmesine? Bu dünya herkese yetmiyor muydu? Nasıl olur da akıllanmamışlardı, onca seneye rağmen...

"Ele geçir, ve kontrol et. Bu sen ve ben gibilerin dahi elinde olmayan bir güç. Fakat hep beraber... Evet mümkün olmalı. Fakat gidecek olanın yerine birisi seçilmeli, bu kişinin doğru kişi olması elzem. Hepsine söz verip sonra yalnızca birininkini tutarsak ele geçirebiliriz, fakat kontrol edemeyiz. Doğru sözler verilmeli. Ve kabul edilebilecek birisi. Bu kişiyi bulmak konusunda sana güveniyorum. Bizimle alakasız birisi olmalı, mümkünse bizi bilmeyen. Umut ediyorum bu kişi çoktan hazırdır, eğer değilse de, elimizi çabuk tutmalıyız."

Evet çabuk olmalılardı. Bu vaziyet, içinde çırpındıkça battıkları bir bataklığa benziyordu ve isimlerini bile bilmedikleri kişiler bu çamuru kurudukça daha da bir ıslatıyordu. "Biri var. Çok fazlasını bilmeden, sorgulamaması gerektiğinin de farkında olan birisi." Dedi.

Çok vakit kalmamış olmalı geriye. Yavaş yavaş, güvenli adımlar atmayı göze alamayız. Vakit artık aleyhimize işliyor. Tiktaklar kulağımda çınlıyorlar. Onlara planı açığa çıkarma fırsatı vermeden, harekete geçmeliyiz. Bir sene derim bana soracak olursan, belki birazcık daha uzun. Net bir şey söyleyemez benim zihnim bile sana. Bir Archon gelecektir, er ya da geç. Onları buna mecbur bırakacak yapacaklarımız. O gün geri sayım yalnızca bizim için değil onlar için de başlayacak. Belki de bizzat Justicar, belki Archon'dan sonra, belki de direkt. İşleri yavaşlatmak için diğer şehirlerde de dikkat çekildiğinden emin olacağım. Daha uzaklarda. Yine de... 1 seneden biraz daha fazla, ne yaparsak yapalım. Biraz geç olmuş gelişim, fakat gücüm yettiğince, beyhude olmaması için çabalayacağım."

"Bir yıl" Diye tekrar etti Serap. Onun için dahi uzun bir zamandı. Değil bir yıl, bir dakika bile sabretmek istemiyordu artık. Ama sabredecekti. En ufak bir kusurun bile bedelinin ağır olacağını biliyordu zira. Bu sabrın sonu selamet miydi bilinmez, ama çalışmayan konvoyları ve ana bültenleri sarsacak gerçekleri düşündü belki bir gün. Bir kurtlar sofrasında yıllarca ahmak gibi kullanılan insan ve kandaşların bir seçim hakkı olmasını istiyordu. En azından bu kadarını onlara borçlu değiller miydi? Gözleri tepelerinde kavuşan gri bulutlara odaklandı.

"Yağar mı dersin? Kaç bulut geçti tepemizden, kaç kere yağmamıştır kim bilir? Kocaman hayatlar, kocaman bir Dünya ve kocaman ihtimaller. Geldiğimiz nokta ise, bu..." Dedi ve arkalarındaki manzarayı eliyle gösterdi. "Bir çiçeğin hangi zaman açacağını bilemezsin... Ve bir çocuğun zihnindeki ejderhayı hangi terazi tartabilir? Eğer ki bir gün gelir de herkes bugün olduğundan bir dirhem daha fazlası olamazsa, çok da iyi bir iş başaramamışız demektir."