Alacakaranlıkta İstanbul

İyi olanı takip eden bir lanet vardır.
Ne kadar verirsen o kadarını alır.
Ne kadar seversen o kadar ihanet vardır.
Sessizlik içinde kendini tutarsın, çünkü güç budur sanırsın.
Affedersin o en derin yaraları açanları,
Bunu bildikçe yenisini açacaklardır.

Cengo, Beşiktaş'ta bir barın salaş yerleştirilmiş koltuklarından birinde oturmuş, masaya saçılmış oyun kartlarını soğuk bir ifadeyle izliyordu. Kolundaki beyaz altın saate kısa bir an baktıktan sonra, önünde duran bir tomar poker fişini iki eliyle masanın ortasına doğru iteledi. Birilerinin çocuk gibi sevinerek attığı kahkahaları görmezden geldi. Yeni el başlayana kadar olan kısacık zaman diliminde etrafına tekrardan bakındı ve zevkleriyle uyumlu mekanın iç tasarımını takdir etti. Duvarlar ahşaptı. Bar tezgahı tam ortadaydı, ve etrafta salmalanan koltuklar tezgaha kıyasla çok aşağıda kalıyordu. Barın önünde asılı duran cam bardaklar, barmenin hızlı hareketleriyle ivme bulup birbirine çarparak rahatsız edici bir ses çıkarıyordu. Arka planda kısık sesle çalan R&B şarkılar barın havasıyla pek uyumluydu. Duvarda postlar, kafatası süslemeleri, kimisi kırık antika birkaç eşya ve maskeler asılıydı. Bir çeşit tütsü yanıyor olmalıydı, lavanta ve zambak kokusu her yere yayılmıştı.

Göz açıp kapayana kadar bir el daha geçip gitti. Cengo kaybetmeyi pek sevmezdi, ama bu masa bir kumar masası sayılmazdı. Burada fiş değil bilgi satılırdı. Kaybedilen her bir fiş, bir diğer önemli bilgi demek oluyordu. Kulağından gelen geçen fısıltıların bazılarını önceden de duymuştu, şehrin sessiz hafızasını bu dönemlerde pek çoğu topluyordu. Ama bu gece onun için hiç de kötü bir av olmamıştı.

"Evet baylar, usulüyle de kaybettiğimize göre, bu gece benden de bu kadar." Diyerek ayaklandı. Masadan itiraz sesleri yükseldiyse de, pek umursamadan devam etti ve kendini gecenin karanlığına bıraktı. Sokakta birkaç ayyaş bağrışıyorlardı. Henüz ışıklar kapanmamıştı, bazıları pek çok gece kapanmazdı. Sokak lambaları arasındaki simetrik olmayan boşluk her seferinde Cengo'yu rahatsız ederdi. Yerdeki çöpleri, kırık camları, uzaktan duyulan egsoz seslerini ve buldukları ilk yere fütursuzca park edilmiş gibi duran arabaları görmezden gelmeye çalıştı. Kuzeyden esen nemli bir meltem yüzünü yalarken, ayaklarının onu nereye gitmek isterse oraya götürmesine izin verdi. Cebinden çıkardığı eski, kablolu bir kulaklığı kulaklarına takmaya çalıştı. Sürekli tarafları karıştırır ve kulaklık uçlarını düşmemesi için kulağının derinlerine kadar sokmak zorunda kalırdı. Eğer doğum gününü hatırlasaydı, alabileceği güzel bir hediye iyi bir kulaklık olurdu; hoş bir tanesini kolaylıkla alacak parası da vardı ama o da herkes gibiydi. Bazı şeyleri bilmeden ihmal ederdi.

Usulca yolda yürümeye devam ederken, paltolu bir genç ile çarpıştı. Genç başını eğip yola devam etmeden önce eline bir zarf sıkıştırdı. Cengo, hızla uyguladığı bu plan için kendiyle gurur duymuş, çağrısına bu kadar hızla cevap verildiği için de müteşekkir hissetmişti. Başını saygıyla eğdi ve hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam etti.

Beşiktaş'ın dar sokaklarında dakikalarca, belki bir saat yürüdü. Orion’un loş tabelası uzaktan göründü; kapının önünde kısa bir gölge kıvrılmış, rüzgarla kavga eden tabelanın altında duruyordu. Cengo adımlarını yavaşlattı, yansımalarını ıslak taşlarda izledi. Saçlarını kapüşonuyla örtmüştü. Ara sokaklardan birine dalarak beklemeye başladı. Sırtını duvara dayadı ve iç çekti. Yağmur montuna çarptıkça saçılıyordu, bu görüntünün izlerini gölgesinde aradıysa da bulamadı. Bu işler biraz böyle yürürdü; bazı şeyleri hissedip görsen de başka açılarda keşfetmek zordu. İnanç denen illet herkesi bir noktada kölesi yapardı ve bu inançlar birbirleriyle çatıştıkça da kavgalar çıkardı. Oysa gerçek, bireysel olarak yorumlanıp yaşandığı kadarıyla farklılık gösteren bir şeydi; öğretilen doğruların dışına çıkmak ise kapris sayılırdı.

Sonunda sokağın öte tarafından yürüyen genç bir adam gördü ve hızla yanına yaklaştı. Gözlerine bakıp bir şeyler anlattı; kim olduğunun bir önemi yoktu, sadece yanlış yerde yanlış zamandaydı. Karşı gelemezdi, ısrar edemezdi, sadece söyleneni yapıp sonrasında hatırlamamakla mükellefti. Cengo, adamın eline bir zarf tutuşturdu ve usulca kütüphanenin girişine doğru yürümesini izledi. Adam, kapıyı bir karış açıp elinde tuttuğu zarfı içeri yuvarladıktan sonra kapının kendiliğinden kapanmasına izin verdi. Hemen sonra küçük bir an yüzünde bir afallama belirmişse de, üzerinde çok durmadan kendi yolunda yürümeye devam etti. Cengo, yapmak istediğini başarmanın şerefiyle sokağı hızlı adımlarla yürüyüp ortalardan kayboldu.

Eğer zarf fark edilmiş ve açılmışsa, içinde küçük bir not ve bu nota iliştirilmiş bir sim kart vardı. Notun üzerinde tek bir cümle yazıyordu.

Hayalin büyük olanı güzeldir.

Cengo, elinde tuttuğu telefon henüz köşeyi döner dönmez titreyince gülümsedi. Belki düşmanın inine bu denli yaklaşması riskti; ama bunu yapmasının birçok sebebi vardı. Bu Ege denen zad sıradan bir kandaş değildi. Saldığı auranın büyüklüğü, kütüphanenin tekin durmayan camlarına kadar vurmuş; Cengo'nun duyularını hemen harekete geçirmişti. Onunla gerçekten de uğraşmak istiyor muydu emin değildi; ama görmezden gelinemeyecek kadar önemli biri olduğu da kesindi. Yağmurun bir an duraksamasıyla nefes almaya fırsat buldu. Kapüşonunu indirmedi; ama yağmuru izleyen toprak kokusunu ve tozun oturmasıyla iyice belirginleşen temiz havanın keyfini çıkarmak için kendine izin verdi. Telefonu sakince açıp kulağına koydu.

“Bu hattı bırakan siz misiniz? Cümlenin sahibini soruyo...”

Kibarlıkla gelen güvensizliği hemen tanıdı. İçgüdüleri, konuşmak istediği kişinin o olmadığını hızlıca haber etmişti. Cengo'nun yüzündeki gülümseme iyice kıvrıldı; bu durum gerçekten de sıkıcı başlayan bir akşamı iyice heyecanlandırmıştı. Elbette telefonu hizmetçisine açtırtacaktı; bu, vampir dünyasının yazılı olmayan bir kanunu olmalıydı. Cengo ise sadakatin gönüllü olanını severdi. Bugüne kadar ölmeden nasıl geldiğini doğrusu kendi de bilmiyordu. Şüphesiz onun da acımasız olduğu yanları vardı.

"Benim tabi canım da, hattı bıraktığım kişi sen misin ki acaba?" Diyerek araya girdi. Sesinda alaydan ziyade, eğleniyormuş gibi bir hal vardı. "Neyse, çok da önemli değil aslında." Diye devam etti. "Duydum ki taaaaa Britanya'dan buralara kahraman olmaya gelmişsiniz."

Cengo, karanlıkta yürüyenlerin ışığı aramadığını çok iyi bilirdi. Söyleyecekleri hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Ama ilettiği mesajın doğruluğuna da adı kadar emindi. Net ve kesin bir tonla anlatmaya devam etti;

"Da işte, buralarda kahramanlar ya toprak oluyor ya da devran dönmeyince toprağa konuşuyor. Haberin olsun.”

Bir an ses kesildi. Cengo gözünün ucuyla ara sokaktan geçen orta yaşlı bir adamı fark etti. Hızlıca etrafına baktı ve bir kamera ya da görgü tanığı olmadığına emin oldu. Adam boynuna bir atkı dolamış aval aval yürüyordu; ya sarhoştu ya da bir tık daha fazlası. Cengo umursamadı, usulca hedefe yaklaşırken telefonun diğer ucundaki adam konuşmaya başlamıştı.

Hizmetkarın sözlerini uzaktan dinlemeye devam ederken, dişlerini usulca kurbanının boynuna geçirdi. Telefonu sessize bile almaya gerek duymamıştı, yaptığı şeyin anlaşılmasını sağlayabilecek en ufak bir ses ya da ipucu yoktu. Kurban hafızasında mutlu bir anı oluşurken, boynundan tutulmuş bir kedi misali sessizce donakalmıştı. Cengo, kan vermek için hastaneye gittiğinde verilebileceğinden fazlasını içmedi.

‘Büyüklük, hesabı verilmedikçe kibirdir; güzellik, acıyı üstlenmedikçe süstür.’

Cengo adamın hafızasıyla biraz oynadıktan sonra yüzünde mutlu bir ifadeyle uzaklaşmasını izledi. Kurban az önce bir şey başarmış gibi duruyordu, belki cinsel bir fantazi, belki sokakta bulduğu bir fahişeyle güzel bir anı. Birkaç gün arkadaşlarını eğlendirecek bir hikayeydi belki; ya da karısını kıskandıracak bir gerekçe. Pek umursamadı. Onun yerine boğazını temizledi ve telefonun diğer ucundaki adamı birkaç cümle daha eğlendirmeye karar verdi.

"Sen çok bilge bir beyefendiye benziyorsun. Madem ki kahramanlık bir algı meselesi, muhasebe etmenin ne değeri kalmış ki ama şimdi? Kendi kendine yaptığın muhasebeye kibir denir; başkasına yaptığın muhasebe ise, yine senin mantığınla, değersizdir. Zira muhasebenin kendisi zaten herkesçe farklı bir anlam bulur ve önemli olan yaptığın muhasebeden çok kime yaptığın oluverir."

Cengo, adamın realizmle birleşen bakış açısını pek sıkıcı buldu. Böyle düşünürse yüzyıllar olduğu gibi geçer gider, hiçbir şey değişemezdi. Yenilik inançla, inanç da hayal kurmakla olacak şeydi. Gerçekleştirebildiklerinin çoğu inandığı, en kötü ihtimalle aklından o fikri geçirme cesaretinde bulunduğu için gerçekleşebilmişti; ve onları var ettikçe anlamlıydı onca yüzyıl. Öteki türlüsü bir emir kulu gibi yaşamaktı ve inanmaktı söylenen her şeye doğru yanlış bilmeden.

"Hayal kurmayı pek hayalperest buluyorsun ama söyle bakalım, şu an yaşadığın kimin hayali ki acaba?" Diye sordu. Cevap beklemedi; ama söylenecek bir şey varsa da dinleyecekti. Daha fazlasını anlatmakla uğraşmadı; sadece ıslanan dudağını parmağıyla silip, ucunda toparladığı bir damla kanı da yaladı. Bugünlük bu kadarı yeter, diye düşündü. Daha fazla konuşarak bir şeyleri riske atmaya değmiyordu. Telefonun ucundan gelebilecek birkaç kelimeyi de sindirdikten sonra, bu eski cihazı yanından geçtiği bir çöp kutusuna hattı kapatmadan bıraktı ve evin yolunu tuttu.

-Exit-