Alacakaranlıkta İstanbul

Kendini belli etti daha kapıdan girdiğinde.
O yürüyüş… O disiplin.
Runway’in ritmini bozacak kadar gergin, keskin, tanıdık bir gölge gibi.
Bir askerin adımlarının yankısı bile burada fazla yüksek gelir; çünkü biz, yere basmadan yaşayanlarız.
Ama o, her adımında toprağı kendine hatırlatıyor gibiydi.
Belki de unutmamıştı — belki de hiç kabullenmemişti.

Kapıdaki güvenliklerin duraksadığını fark ettim.
Normalde kimseyi öyle kolay içeri almazlar.
Ama bu adam…
Sanki geçmesi için kapılar kendiliğinden açıldı.
Bir anlığına müzik bile alttan kesildi — ya da bana öyle geldi.

Onu seyrederken kendime yakalandım.
Ne zamandır birini bu kadar dikkatle izlememiştim?
Mekânın uğultusu arka plana çekildi; sadece adımlarının yankısı vardı.
Işıklar soluk, duman ağırlaşmış, basın titreşimi boğulmuş gibiydi,
ve o, sadece duruşuyla odada bir boşluk dolduruyor gibiydi.
Karanlığın içinde bile varlığı, sessiz bir emir gibi hissettiriyordu.

Yaklaştı.
Gözlerimi ayırmadan baktım adama.
Bir yabancı gibi, ama aynı türden bir yabancı.
Elini uzattı,
ve sanki tokalaşmaya değil, dengeye davet ediyordu.
“Anlat bakalım,” dedi.
Tonunda buyruğun yerini alan bir sabırsızlık, sabrın yerini alan bir alışkanlık vardı.
Yıllarca emrettiği belli oluyordu.

Bir an, cevap vermek yerine sessiz kaldım.
Sözcükler dudaklarımın eşiğinde çözülüp dağıldı.
Runway’in duvarları bir kez daha nefes aldı —
ve ben onunla birlikte harflerin arasına sızdım.

“Anlatacak bir şeyim yok,” dedim, sesim müzikle karışırken biraz titrek ama kararlıydı.
Gözlerimi ondan ayırmadım; her çizgisini, her hareketini izledim.
“Burada ne olup bittiğini görmek istiyorsan… bak.
Runway’de her ışık, her gölge, her nefes bir hikâye anlatır.
Ben sadece dururum. İzlerim. Ritmi, düzeni, sessizliği.
Kim kiminle konuşuyor, kim kime güveniyor… hepsi burada okunur, sözlere gerek yok.”

Gözlerim hâlâ ona kilitli.
O sessizlikte bir tepki verir mi, yoksa kendi düşüncelerine mi gömülür… bekliyorum.
Her an, masadaki ışıkların titremesi gibi gerilim dalgalanıyor.
Çakmağım cebimde, ellerim dizlerimde, ama gözlerim hâlâ onda; sadece izliyorum ve bekliyorum.

Sualp omzunu silkti, sanki adamın söyledikleri onu gerçekten ilgilendirmiyormuş gibi.
Yine de gözleri tembel bir dikkatle adama döndü.

“Kimsin, neyin nesisin diyorsun…”
[Alaycı bir tebessümle başını hafif yana eğer.]
“Ben Sualp. buranın Ev sahibiyim. Yani bu yerin hikâyelerini unutmamasını sağlayan adam.
Büyük bir unvan sanma — sadece ışıklar sönmesin, müzik durmasın, kimse kimsenin kanını dans pistine dökmesin diye buradayım.”

Bir kadeh aldı, içindeki sıvıyı biraz çevirdi, sanki onunla ilgileniyormuş gibi yaptı.

“Nasıl oldum diyorsun, Keeper falan…”
[Omzunu yine silkti.]
“Bazıları görevlendirildiğimi söyler.
Ama ben sadece bir gece fazla kaldım burada. Geri dönemedim.
Bazen işler böyle yürür.”

Biraz eğilerek Adama doğru yaklaştı, sesi rahat ama iğneleyici bir tona dönüştü.

“Mekanda sıkıntı çıkartan olur mu?”
“Olur tabii. Her yerde olur.
Ama burası Elysium.
Kavga etmeye cesaret edenler, çıkış kapısını görmeden önce pişman olurlar.
Çünkü Prens’in gözü bazen doğrudan buradadır — ya da öyle sanırlar.
İnanç da cezadan beter şeydir.”

MADNESS NETWORK
“.... 𝔨ØŇ𝓾şΔ 𝓴όℕυşⒶ 𝐁i̇ⓉΜ𝕖ᗪi̇ Ｂi̇𝕥м𝕖𝓓i̇ мi̇? ᗷi̇𝕋ϻ𝔢Đi̇. i̇şi̇Ⓜi̇ℤ ש𝒶𝓡.”

Sualp’in gözleri bir anlığına parladı, sonra müzikteki bir ritimle aynı anda başını kaldırdı.
Kalabalığın içinden mesajın sahibini buldu — Ekim’i.
Sol kaşının üstünden iki parmağını kaldırıp kısa bir selam çaktı.
Sualp, sanki o an hiç yaşanmamış gibi adama döndü.

Bir an durdu, eliyle barın bir köşesini işaret etti, göz ucuyla etrafı süzdü.

“Toplantı falan düzenliyor musun, diye sordun ya…
“Olur tabii. Ama o zaman burası bambaşka bir yer olur. Mekan tanınmaz hâle gelir; ciddiyet öyle bir yoğunlaşır ki, normal zamanın kaosu tamamen silinir.
Sıkıcı mı? Tabii ki hayır. Aksine sürükleyici olur. Bazen adeta bir hayatta kalma mücadelesi gibidir.
Kim neyi, kime ve nasıl söyleyecek, kim nerede duracak… hepsi önemlidir.
Bana önceden kuş uçurulur, kim geleceğini, ne zaman geleceğini bilirim. Ona göre mekanı hazırlarım; ışıklar, masalar, güvenlik… Her şey yerli yerinde olmalı.”

Gülümsemesi geri geldi; bu defa karşısındaki adama biraz daha dikkatle baktı.

Bir yudum aldı, bardaktaki sıvıyı dilinde çevirdi.
Kısacası…
Ben burada hikâyeleri dinlerim.
Seninkini de dinliyorum, ama sen pek hikaye anlatmaya gelmiş biri gibi değilsin. Daha çok bir talebin var gibi, ve onu dinliyorum.”